พลังประจำวันวันจันทร์ที่ 16 ตุลาคม 2017
บทนำสู่พระธรรมอพยพบทที่ 17–24
อิสรภาพของพระบัญญัติของพระเจ้า
เมื่อผมยังเป็นเด็ก ผมชอบอ่านเรื่องการผจญภัยของด็อกเตอร์ฮู บ่อยครั้งตอนกลางๆ เรื่อง ในบทที่ชื่อว่า “หนีจากภัยอันตราย” ฮีโร่ของเราจะหันหนีจากศัตรู เพื่อจะไปเจออันตรายอีกอย่างหนึ่งที่ไม่คาดฝัน
ในพระธรรมอพยพ ชาวอิสราเอลหนีจากการเป็นทาสในอียิปต์ หลังจากการข้ามทะเลแดงตอนเที่ยงคืน เราเห็นตอนจบที่เกือบจะเหมือนหนังฮอลลีวู้ด คือ การปลดปล่อย การเฉลิมฉลอง และการเริ่มต้นใหม่ น่าแปลกใจนิดหน่อยที่สิ่งหลักที่พระเจ้าทรงประทานให้พวกเขา ณ จุดนี้คือ พระบัญญัติ เราอาจคิดว่าพระธรรมตอนนี้ เป็นเรื่องของ “การหนีสู่อิสรภาพ ที่กลายมาเป็นพระบัญญัติของพระเจ้า”
นี่อาจเป็นการจบแบบหักมุมที่คริสเตียนคาดไม่ถึง เรามักจะมีความคิดในแง่ร้ายกับ “พระบัญญัติ” ในพระคัมภีร์ บางวิธีการเทศนาเรื่องพระคุณและอิสรภาพมักจะทำให้เรารู้สึกว่าพระบัญญัตินั้นไม่ดี และเราก็ควรจะสำนึกในพระคุณที่เราไม่ต้องยึดถือ แต่ในพระคัมภีร์ใหม่เห็นด้วยตามนั้นหรือไม่ เสียงอาจารย์เปาโลดังก้องว่า “เปล่าเลย” (โรม 6:15)
บางทีการเชื่อมโยงที่เราควรมีเมื่อเราอ่านเกี่ยวกับพระบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมก็คือ พระเจ้าทรงรักชาวอิสราเอลมากจนตรัสกับพวกเขา และทรงบอกพวกเขาว่าพระองค์ทรงต้องการอะไรสำหรับพวกเขาและต้องการอะไรจากพวกเขา ความรักต้องมีการสื่อสารเสมอ ความรักจะไม่ให้เราต้องเดาเอาเอง ดังนั้น เมื่อพระเจ้าทรงปลดปล่อยอิสราเอลจากการเป็นทาส อะไรเป็นของขวัญที่วิเศษและแสดงออกถึงความรักที่ทรงประทานแก่พวกเขา? ก็คือพระบัญญัตินั่นเอง
ผู้เขียน : ริชาร์ด บริกส์ (Richard Briggs)
ริชาร์ดเป็นผู้สอนวิชาพันธสัญญเดิมที่วิทยาลัยเซ็นต์ยอห์น เดอร์แฮม แต่งงานแล้วและมีลูกสามคน
พลังประจำวันวันจันทร์ที่ 16 ตุลาคม 2017
คนพร่ำบ่น
เตรียมจิตใจ:
ทำไมเราถึงบ่น? อะไรคือความแตกต่างระหว่าง การบ่นจริงๆ (หรือ “คร่ำครวญ”) กับพระเจ้า และ การพร่ำบ่นอย่างไม่พอใจ
อ่าน : อพยพ 17:1–16
“เพราะฉะนั้นประชาชนจึงเอาเรื่องกับโมเสสและกล่าวกับโมเสสว่า “ให้น้ำพวกข้าดื่มซิ” โมเสสจึงบอกพวกเขาว่า “พวกเจ้าหาเรื่องเราทำไม? ทำไมพวกเจ้าจึงบังอาจลองดีกับพระยาห์เวห์?” อพยพ 17:2
สำรวจและใคร่ครวญ:
เราเพิ่งออกจากอียิปต์ เพิ่งข้ามทะเลแดงมา และเราก็เพิ่งจะได้รับการยืนยันการสั่งอาหารคือ มานาประจำวัน ที่มาส่งให้ฟรีหน้าประตูเต๊นท์ของเราเลย เรามีพร้อมแล้วใช่หรือเปล่า?
เมื่อโมเสสมาเก็บใบสำรวจความพึงพอใจของลูกค้าในตอนค่ำของวันแรกของการเดินทางข้ามทะเลทรายในถิ่นทุรกันดาร เขาก็พบว่าชาวอิสราเอลไม่พอใจ ไม่มีน้ำให้พวกเขาดื่ม แทนที่จะนำเรื่องนี้เป็นข้อกังวลหรือหัวข้ออธิษฐาน พวกเขากลับบ่นว่าและทะเลาะกัน
มานาประจำวันไม่ได้ทำให้คนเหล่านั้นเชื่อว่าพระเจ้าทรงจัดเตรียมสิ่งที่พวกเขาต้องการ ดังนั้นพวกเขาจึงโต้เถียงกัน และโมเสสจึงตีที่หินให้น้ำไหลออกมา ซึ่งก็ได้ผลในขณะนั้น แต่ในระยะยาว น่าสังเกตว่า “พวกเขาลองดีกับพระเจ้าว่า พระเจ้าสถิตอยู่ท่ามกลางพวกเราหรือเปล่า?” (ข้อ 7) เมื่อถึงเวลา พวกเขาจึงถูกตราหน้าว่าเป็นพวกขี้บ่นและไม่เคยข้ามพ้นมาสู่การไว้วางใจในพระเจ้า
อีกข่าวหนึ่งก็คือ เมื่อชาวอามาเลขมาโจมตี โมเสสยกมือขึ้นและพระเจ้าทรงช่วยกู้ชาวอิสราเอล แต่พวกเขาก็ไม่เคยแม้แต่จะ“ขอบคุณ.
ตอบสนอง:
อดีต ปัจจุบัน และอนาคต – มานา น้ำ การโจมตี ให้เราระลึกถึงมานาที่ทรงประทานและขอบคุณพระเจ้า สังเกตเวลาเราเผลอบ่น ให้แก้ไขเสีย เฝ้ารอสิ่งที่พระเจ้าจะทรงประทานในอนาคต และยกมือขึ้นสู่สวรรค์เพื่อสรรเสริญพระองค์
